Bir Yılı Geride Bırakırken Yanıma Aldıklarım…

Bir yıl daha biterken düşünürüz ya, neler yaşadım, neler istedim; ama olmadı, umudum yeni yılda gibi…

İşte öyle…

Bu kadar duru, bu kadar yalın…

Her başlangıçta, her sonda ve aslında her defasında en güvendiğimiz kişiyi alır karşımıza anlatmak isteriz öyle değil mi?

Ya da sorgulamak kendimizi…
Perdeleri çekip , ışıkları söndürüp oturup yatağımızın içine bir başımıza konuşmak isteriz kalbimizle…
Kendimizle hesaplaşmanın kimi zaman buzul köşelerinde üşürüz, titreriz ama öyle yüzleşiriz ki acımayız kendimize…
Karanlık günlerimizin hesabını sorarken buluruz kendimizi…

Biliriz ki takvimler belirlemez değişimin mevsimlerini…
Gençlik ikindilerini, melun bir çocukken büyüdüğümüzden beri…

Düşlerimiz, tasalarımız, yarım kalmış onca şey…
Her yıl biraz daha kısalıyor bir öncekinden…
Bize mi öyle geliyor, yoksa daha mı hızlı ilerliyor zaman insan yaş alırken?

Kırdık ki, incittik mi birilerini? Kimleri kazandık, yitirdiklerimiz kimler…
Yeniden düşünmeliyiz belki de dostluklarımızı, ilişkilerimizi…
Çoğaltık mı eksiklerimizi?

Gözlerimiz çocukluk fotoğraflarında mı kaldı?

Masumiyetimizi yitirmedik değil mi halen?

Geri verdik mi aldıklarımızı:
Aşklarımızı, dostluklarımız , sevgilerimizi, güvenlerimizi, bağlarımızı…

Yokladık mı duygularımızı:
Hala sevebiliyor muyuz insanları?

Saklı tutmalıyız belki de gelecek inancımızı, yarınları eksik etmemeliyiz ağzımızdan.
Herşeyin tadı dağılıyor olsa da ağzımızda… Aydınlık rengi, gözlerimizde buluta yansısın olmaz mı?

Arkadaşlarımız, dostlarımız, akrabalarımız, uzaktan bizde bıraktıklarımız….
Sözde olduğu kadar üvey olan ilişkilerimiz… Zorundalıklarımız, mağrur inceliklerimiz, darbe görmüş ilişkilerimiz, bırakılmışlarımız…

Hayatımıza giren ve çıkanlarımız , bazen uçurum duygusuyla yaşadığımız hayatımız burada mısın?

O kadar çok anlatınca, kendimize kalırız çoğu zaman anlatmaktan…Bunabiliriz boğuşmaktan, sözde kalmaktan, tılsımlı sıfatlardan, yazarken “to : , cc:, hatta bcc: ‘ye koymayı düşünmekten“

Bir ermiş dinginliği değil söylemek istediğim; gerçekten olduğumuz gibi olabilmek aslında…
Durup baktığımızda , anlamını yitiriyor“ şimdiki zaman“ın yüceliği böyle olunca…
Oysa ki “içtenliğin“ ya da "dünya görüşünün“ kirletmediği iyi insanlar var halen dünyamızda… Duru, yalın, çalışkan, iyi insanlar…

Bu yıl ki dileklerim benim…

Sabahları açık pencereyi mis havayı soluyabilmek, yaşamın kıvılcımını hissedebilmek, sonra da yeni bir gün ile ilk tanışabiliyor olmanın heyecanını yaşamak…

Gönülden sevmek, hem de dolu dolu…
Sevdikçe özgürleşebilecek kadar sımsıkı olabilmek sınırsız ve koşulsuz…

Sağlık ve Sevgiyle mutlu yıllar diliyorum…