Akıl - Kalp Buluşmalı

Akıl insanı takdirden yoksun, kalp insanı ise ‘an’lamaktan….

“An’lamak,, yani ayırmak, sınır çizmek aslında… Bu yüzden aklın aktif hizmet etmediği bir kalb, hakikati ‘an’layıp ayırarak zevkini bilemeyebiliyor.

Böyle olunca da takdir edip onurlandığı “Bütünün ‘içeriğini, parçalarını’ anlamaktan ve zevkten mahrum kalıyor.

Kalbi reddetmiş, ‘dünyasından’ kovmuş bir akıl ise, yaptığı en iyi şeyin (ayırma, parçalama, eleştiri) içinde darmadağın, paramparça oluyor. Takdir, onurlandırmaktan mahrum oluyor .

Günümüz insanı ‘salt akıl insanı/rasyonel akıl insanı’ olduğu için bildiği en iyi şey ‘eleştirmek’, ‘bölmek’, ‘ayırmak’ oluyor.


 Kalp merkezli kişiler ise, her şeyi takdir ediyor, beğeniyor, adeta kabulleniyor.


Akıl/mantık/zihin’, eleştirmek/analiz-sentez yapmak, ayırmak ayrıştırmak,kümelemek gibi işlevleri yerine getirir.


 ‘Kalp /gönül’ ise ‘takdir etmek, onurlandırmak, her şeyi bir ve bütünlük içinde görmek, zevk etmekle’ ilgilenir.

Akıl eleştirir, kalp takdir eder, onurlandırır.


 Akıl böler, parçalar.

Kalb, birleştirir, bütünleştirir.


Akıl dışa doğru bir ‘çaba/uğraş’ ister.

Kalp ‘içten’ bir bekleyişe, bir sezişe, bir doğuşa durur.


Aklın işi suya yansıyan bir gölgeyi görmek, idrak etmek gibi iken, kalbin işi sudaki yansımayı zevk etmek gibidir.


Aydınlanmanın Rasyonel akla indirgenerek, ‘entelektüel’ zihinlerin hakim olduğu günümüz insanı olarak takdir etmiyoruz, edemiyoruz. İçimizde (aslında kafamızda) bir yargıçla dolaşıyoruz çoğu zaman sadece.

Her şeyi yargılayan, eleştiren, hiç bir şeyi ‘içtenlikle’ beğen(e)meyen bir kişi olarak malesef …
En yakınlarımızı bile takdir edemiyoruz, beğenmiyoruz kolay kolay.


Koşturuyor, koşuşturuyoruz; en önemlisi de durup DİNLEnmeden, YAKINLAŞIP o bağı kuramadan.


Durmayınca da içine giremiyoruz kalbin!!!

Aklın yeteneği ayırmak, bölmek, kümelemek; kalbin yeteneği ise ifade etmek, bir araya getirmek , bütünlemek aslında…


Rasyonel Akla (egosal zihne) tabi yaşamanın neticesi takdir ile onurlandırılmış bir ömür yerine, rasyonel aklın ‘yalnızlığa-ayrılığa’ mahkum olarak yaşamak ne yazık ki …

Sonuç olarak;

‘Akıl ile bir Kalbi olmalı insanın; yani akıl ile kalp buluşmalı, bütünleşmeli ve tek bir ifadeleri olmalı; Sevgi gibi…

Dikkat ederek, an’layabilen kalbe sahip oluruz diye ifade etmek istiyorum o zaman…
Duygularımızı kullanarak, o duygular ile bize ulaşan mesaja daima odaklanarak, onları değerlendirmek, içselleştirmek ile daha bütüncül yaklaşabiliriz…
İnsan olmanın anlamıyla…