Ya Kelebekler Hayatı Tadında Bırakıyorsa

Ya Kelebekler Hayatı Tadında Bırakıyorsa….

Çok sahiplenmeden yaşamak lâzım belkide hayatı.
Kendimizin bile sahibi değilken,
Çok da bağlanmamak lâzım sahibi olmadığımız hiç bir şeye ve hiç kimseye diye düşünüyorum…

Her an avucumuzda yok olacak bir kelebek gibi…

Hem de her zaman bizimle kalacakmış gibi..

Ne çok kaptırıyoruz, bazen düşünüyorum da kendimizi… Ya olacak ya olmazsa, ya bitmeli ya da, ya yetişmezse…

Sürekli kaygı, sürekli endişe içinde geçiyoruz çoğu günümüzü…
Bazen omzumuza dokunacak, “Sen bir dur, bak bakalım ne oluyor burada?,, diyecek bir ele ihtiyacımız oluyor, çoğu kez onu da söyleyemiyoruz; ya çekinmekten ya da gururumuzdan değil mi?

Oysa ki ne kadar simple, ne kadar doğal bunu söyleyebilmek…

İçimizden değil, içimize dürüst olabilmek herşeyden önce…

Yarını bilemiyoruz hiç birimiz, ancak endişe ediyoruz bugünden…Duramıyoruz düşünmeden , yapamıyoruz endişe etmeden …

İtirazımız yok; ancak değer mi bugünden yarını inşaa etmeye, ölümsüz değiliz ki hiçbirimiz…

Bugünün yarına bir sözü yok ayrıca; ancak yarının bugünden alacağı en güzel bir değer var; anlamlı farkındalığımız olmalı yaşama dair…

Bugünü farkında yaşadığımız sürece, bugünü bugün olarak benimsediğimiz sürece “Anlamlı yaşam,, sürebiliriz…

Sağlık, güzellik ve iyiliklerle